Life is Meaningless?

We are born, then we wander, then we wonder, nothing in between, then we die, then we become nothing. Life is meaningless? Every day of my life depicts a life of remorse and discontent, questions that can’t be answered by me. The people are talking to each other, some useless and useless conversations, after which lie after lie are the theme of discourse of the conversations. Many go to school and pay sums of money, they learn nothing. When my grandfather died I didn’t cry, because I know there is no point in crying, but I loved him dearly and this life, we are imprisoned into emotions. Meursault’s Mother died, He didn’t seem to care, and it was the same case when my grandfather died. In private places, I don’t care about discourse but cared about pleasure and sensation: I also ‘fondle the breasts of a dozen Maries’ but then, nothing next. Wives, I don’t care who, someone who ‘Loves’ me I suppose, would suffice. There are many times I kiss clumsily, and after that, a little hardening and nothing next. I have the choice to Love and not to Love, to cry and not to cry, people all around me also Love and others do not care, Universality died yesterday. I had a dream, I was shot in the abdomen but I was still laughing at the fatal wound, I was indifferent. I can’t shoot a man like monsieur meursault but I see man shot everyday in the news, a segment in the night news program, it passes, we move on, no one cares. I lay in trial almost every day, but I do not care clumsily and I defend myself with statements I only could understand. I ‘killed’ people and ‘fired more shots’ even after they have ‘died’. These worlds have absurd reasons, none of them we are sure if it was good or bad, and no one cares. I reason, no one understands, I don’t care, their loss. Is this life, a curse? No. No one would cast the curse because there is nothing greater than us. We are just a stream of possibilities, and then we cease to be possible. Life is meaningless. Living is ‘meaningful’, just illusions. Sensations are bonuses, Orgasms jackpots. Ethics so that we remain possible, a self-preserving move. After these lies, we die, and then we become nothing. God help us even if we cannot know You or even know if you are there, then we have false hopes then we die, they care for a minute and then move on, then choose to forget and not to, no one cares. I just live my life and stop thinking about life, just go on with it, make other people feel living not life, make myself living not thinking about life. Then we are ‘executed’ by our own finiteness, then we cease to be, but please I hope not. False hopes? Probably. No one cares. We are born, then we wander, then we wonder, nothing in between, then we die, then we become nothing. Life is meaningless.

"Philippine Drama"

              Ako ay Pilipino pero paano ko nasasabi kung bakit gayon? Isang tanong na mahirap masagot pero madaling sabihin. Sa kasaysayan ng ating lahi, tayo ay sinakop ng iba’t ibang tao mula sa ibang lugar at dahil rito, ito na rin ang nagbigay ng pagmemeron sa ating pagkapilipino. Ang pagsasakop o pagaangkin sa isang tao ay puno ng paghihirap, pagiiyak, at unos. Sa paglipas ng panahon, ang emosyon ng mga Pilipino ay gumawa ng mga Bathala upang mabigyan ng sagot ang iba’t ibang tanong na bumabagabag sa kanyang araw-araw na pamumuhay at noong sinakop tayo ng mga banyaga, ito ay lumikha ng isang Bathala  na umayon sa ating mga nararamdaman at ito ang nagbigay ng ating pagkapilipino: Tayong mga Pilipino ay puno ng Drama.

            Ang mga Pilipino ay madrama at ito ay nakikita sa ating araw-araw na pamumuhay. Ito ay nasasalamin kung paano tayo nakikipagkapwa-tao sa ating kapwa Pilipino na sadyang nakikisakay rin sa Drama. Ang Konsepto ng Respeto nating mga Pilipino ay puno ng drama na nasasalamin sa pagmamano at sadyang galit pag hindi ito nasusunod, isang emosyonal na pagbibigay kahulugan kung ano ang buhay-respeto. Nang tayo ay sakupin ng mga banyaga, sinabi ng mga Pilipino na wala silang respeto at ito ay nagbigay ng adhikain sa emosyon ng mga Pilipino na maghimagsikan. Sa paglipas ng panahon tungo sa kasalukuyan, makikita sa Pilipino ang pagkahilig sa mga Teleserye na puno ng Drama, mga pagsasalamin kung ano ang nararamdaman ng mga Pilipino sa kasalukuyan: Paghihirap, Pagsasakit, at Kawalan.

            Dahil dito, lumikha ang mga Pilipino ng salamin kung saan makikita niya ang kanyang sarili kung ano siya at ang salamin na ito ay ang Panginoong Diyos na kinikilalang tagapaglikha at tagapagbigay. Itong salamin na ito ay sanhi ng drama ng mga Pilipino na kanyang pinagdaanan sa mga araw at taon na tayo ay sinkop ng ibat ibang banyaga at itong sadyang pagsakop at ating pakikipaglaban ang nagbigay n gating pagkapilipino at kung sino ang Pilipino: Ang Pilipino ay madrama at maka-Diyos.

            Ngunit datapwat dapat nga bang ito ang basehan ng ating pagkapilipino? Sadyang mababaw kung ating iisipin sa Kritikal na pamamaraan kung ang Pilipino ay isang tao na pinapaandar lamang ng kanyang emosyon at hindi ng kanyang rasyonal na pag-iisip ng mga bagay-bagay. Masasabi nga bang mga bobo ang mga Pilipino dahil dito? Pwedeng ganun nga sa gayon pero hindi ba tayo gagawa ng hakbang upang maging mga tao na rasyonal at sa parehas na oras ay Pilipino? Gagawa tayo ng hakbang na dapat ang Pilipino ay hindi lamang nakatuon sa kanyang pananampalataya at drama ngunit dapat ito rin ay nakatuon sa kanyang rasyonal na pagmemeron at para sa akin ito dapat ang pagkapilipino. Ang buhay ay hindi lang drama ngunit isa ring pagsusulit na kailangan ng masusing pag-iisip na Kritikal at prangka. Ang mga paksa tungkol sa pulitika, pamilya, seks, paghihirap at pakikipagkapwa ay hindi dapat dalhin at solusyunan ng mga aspeto na gawa lamang ng emosyon, ito dapat ay solusyunan ng pag-iisip at pagsasagawa ng konkretong mga pamamaraan na magbibigay ng ating tunay na pagkapilipino. Tayo ay sadyang napagiiwanan na ng mga banyaga at tayo ay laging nagrereklamo, pero naisip ba natin na dahil lang sa ating pagiging Juan itong mga bagay na nangyayaring labag sa ating kalooban? Mga Pilipino, madrama at nakaka-awa, mag-isip naman tayo at maging mga maka-bathala. 

SIBANG: BILANG ISANG PRINSIPYONG SIKOSOMATIKO SA KATUNAYANG SOSYAL NG MGA ALBAYANO

PANIMULA

            Ang Rehiyong Bikol ay puno ng kultura na nagsasalamin kung anung klaseng mga tao ang nakatira rito. Ito ay ang pagkama-Diyos ng mga nakatira rito at higit sa lahat, ang respeto na pinapakita sa bawat isa. Isa sa mga probinsya ng Bikol ay ang Probinsya ng Albay. Kung sa pangkalahatang aspeto puno ang Rehiyong Bikol ng Mahahalagang kultura, ating makikita rin ito sa Albay. Sa Gitna ng kulturang ito matatagpuan ang sari-saring pamahiin at paniniwala na nasasalamin sa bawat galaw at araw-araw na pamumuhay ng mga Albayano. Isa na rito ang paniniwala sa ‘Sibang’.

ANG KABABALAGHAN NG SIBANG

            Sa mga Lugar sa Albay, walang Albayano ang hindi nakakaalam kung ano ang Sibang (‘Usog’ sa ibang dayalekto). Hindi na sila magtataka kung nakaramdam sila ng pananakit ng tiyan, sakit sa ulo at pagsusuka dahil alam na nila kung ano ang dahilan: Sibang. Isa itong katunayang sosyal (Social Reality) na sumasalamin ng pagkamapamahiin ng Bikolono salungat sa kanyang pagkamaka-Diyos. Ang mga Bikolano ay naniniwala sa mga iba-ibang pamahiin na kung saan isa sa mga ito ay naging totoo na para sa kanila. Hindi na maalis sa isip ng mga Albayano ang konseptong ito na nakakapagpaliwanag ng pagkakaroon ng sakit ng isang tao o ang pagkamatay nito.

            Ang Sibang ay ang tawag sa kababalaghan kung saan ang isang tao ay nagkakasakit o namamatay dahil sa isa pang tao na may Sibang. Ang taong ito ay nakaka-apekto sa ibang tao sa pamamagitan ng pagkakasalubong o pakikipagsama rito. Sinasabi na ang taong may Sibang rin naman ang makakagamot sa taong naapektuhan ng Sibang at wala ng iba pa. Ang laway umano ng naka-sibang ang makakagamot rito, sa pamamagitan ng pagpahid ng laway sa ulo o pusod ng biktima. Ang taong nakaka-Sibang umano ay isang tao na kung saan ay nagdadala ng negatibong loob sa kanya; pwedeng siya ay gutom, pagod, malungkot o galit. Ang mga negatibong loob umano ay nakakaka-apekto sa taong may positibong loob: Busog, Masaya at Masigla. Dahil sa bangaan umano ng negatibo at positibong mga loob (kung saan ang negatibong loob umano ay dinadaig ang postibong loob) nagkakaroon ng pagkakahindi-balanse sa sa katawang ng tao na may positibong loob. Dahil rito, nagkakasakit o namamatay ang isang taong na naapektuhan ng sibang. Dapat nating tandaan na ang pangyayaring ito ay hindi sinasadya at pawang aksidente lamang, dahil wala pa umano ang may kakayahan na kontrolin ito.

ANG MGA KLASE NG SIBANG

            Marami ang mga klase nito dahil marami rin ang mga klase ng negatibong loob. Ano ang mga negatibong loob na ito? Ito ay ang kamatayan, kalungkutan o ang simpleng pagkakagutom. Isa sa mga sikat rito ay ang ‘Sibang sa Patay’ at ‘Sibang sa Gutom’. Ang Taong may ‘Sibang sa Patay’ ay ang taong may kakayahan na pumatay ng isang tao sa pamamagitan ng pananalubong sa ibang tao. Ang kakayanan na ito ay pumapataas kung ang taong ito ay galing sa lugar kung saan may patay o kung siya mismo ay mamatay na; ang taong makakasalubong sa kanya ay pwedeng maapektuhan ng Sibang, pwede siyang mamatay. Ang taong may ‘Sibang sa Gutom’ naman ay taong gutom na may kakayanan na pagpasakitin ang taong masasalubong nito. Ang taong naapektuhan ay sasakit ang ulo, sasakit ang tiyan at magsusuka.

            Makikitang maski sinong may negatibong loob ay pwede maging tagapagdala ng Sibang at maski sinong ordinaryong tao ang pwedeng maapektuhan nito.

ANG SIBANG BILANG KATUNAYANG SOSYAL NG MGA ALBAYANO

            Ang mga Albayano ay mga maka-Diyos na tao, pero salungat sa katangiang ito ang kanyang paniniwala sa mga superstisyon. Ang superstisyon na naging katunayan na sa lahat ng mga tao rito. Para maipaliwanag ang mga kababalaghan na nangyayari sa buhay ng tao, sinubukang ipaliwanag ito sa mga ganitong konsepto gaya ng Sibang: isang konsepto na ipinarating maski hindi ito naiintindihan. Walang tubong Albayano ang hindi nakaka-alam nito, at karamihan ng mga kapos sa pag-aaral at pag-intindi ang naniniwala rito. Dahil sa pagkakaisa sa paniniwala, na nakaka-apekto rin sa sosyal na pamumuhay nila, naging totoo ang ilusyong ito. Naging Katunayang-Sosyal ito.

ANG KABABALAGHAN NG SIBANG BILANG

ISANG PRINSIPYONG SIKOSOMATIKO

            Sa Kasaysayan ng mundo, maraming Manggagamot na ang nag-isip kung paano magagamot ang iba’t ibang sakit. Sa una, inisip nila na nagkakasakit ang tao dahil sa kasalanan sa Diyos o sa dahil sa mga nilalang na mas mataas pa sa tao. Nang mabuhay si Plato (427 BC), binigay niya ang ideya tungkol sa Kaluluwa galing sa mga turo ng kanyang guro na si Socrates (399 BC). Ang Kaluluwang ito ay sinasabing hiwalay sa katawan ng tao at pag namatay ang tao ito ay nanatiling buhay at hindi kailanmay mamatay. Isang pag-gugunita ng ideya tungkol sa ‘duwalismo’ o ang ideya ng pagkakaroon ng tao ng Kaluluwa maliban sa kanyang katawan.

            Si 'Ali ibn al-'Abbas al-Majusi  o mas kilalang Haly Abbas  ay isang Sikolohista at Mang-oopera galing sa Persia. Siya ay eksperto sa ideya ng Sikosomatiko at sinasabi niyang dahil sa pagkalungkot, pagkatakot at pag-aalala pwedeng magkasakit ang isang tao. Sinabi niya ito sa libro niyang ‘Complete Book of the Medical Art’. Isa ring sikolohista na galing sa Persia ang nagpalalim sa ideya ni Abbas, siya ay si Abu Zayd Ahmed ibn Sahl Balkhi. Inisip niya na hindi dahil sa pagkakalungkot o pagkatakot nagkakasakit ang mga tao kundi dahil ito sa pagkaka-di-balanse o pagkakagulo ng katawan at kaluluwa ng isang tao.

            Sa pagdaan ng panahon hanggang sa nabuhay ang isang Pilosopo na nagngangalang Rene Descartes, nagkaroon ng konsepto tungkol sa ‘isip’ (mind) at sinabi nito na imbes na meron tayong kaluluwa, meron tayong ‘isip’ na mga tao. Ang tao ay binubuo ng kanyang katawan at pag-iisip, isang bagong duwalismo.

            Ang Sikosomatiko ay isang Konsepto na naka-ugat sa ‘bagong duwalismo’, ang relasyon ng katawan at isip. Isang relasyon na gumugunita sa kung paano tayo nagiisip bilang mga rasyonal na nilalang, at dahil sa pag-iisip na ito naapektuhan nito ang ating Pisikal na kaanyuan. Isang relasyon ng isip at katawan. Sa simpleng pananalita, ang Sikosomatiko ay tumutukoy sa mga pisikal na Sakit, Sintomas o anumang nangyayari rito na may mental na kadahilanan.

            Ang Sibang ay ‘latent’, ibig sabihin ay nandiyan siya at nagmemeron ngunit ito ay natatakpan ng mga bagay na nagpapaiba sa kahulugan nito. Ang Sibang ay isang pangwikang-pagsesenyas upang maipaliwang ang hindi maipaliwanag. Lahat ng mga paniniwala na nakikita nating mga Albayano tungkol rito ay gawa-gawa lamang ng imahinasyon at pagka-ignorante sa kapangyarihan ng rason. Nabahidan ng superstisyon at ‘religious fanatisicm’ ang konseptong ito.

            Pag ang tao ay biktima ng sibang, ang laway ng naka-sibang ang gamot rito. Ano ang meron sa laway? Ang ilusyon na ito ay nakakatawa kung iisipin, isang gamot na imbento lamang ng ignoranteng mamamayan. Sinasabi ng agham na ang bunganga ang pinakamaruming parte ng katawan, bakit dito pa manggagaling ang gamot sa isang masamang bagay? Dahil sa ‘religious fanaticism’, binigyan ng kahulugan ang paggagamit ni Kristo ng laway sa paggagamot nito gaya sa nakasaad sa Banal na Bibliya. Tayo ba si Kristo? Hindi. Naiintindihan ba natin ang kanyang pagkakatotoo? Hindi. Laway ba ang ipinapainom natin sa ating anak kung siya ay maysakit? Lalong Hindi. Walang epekto ito at sadyang kathang-isip lamang.

            Ang Sibang na isang katunayang sosyal para sa mga Albayano ay hindi dahil sa relasyon ng tao sa tao (na naka-ugaliang paniwalaan ng mga Albayano) kundi isa itong relasyon ng isip at katawan ng isang tao. Na nagkakaroon tayo ng ‘Sibang’ dahil sa paniniwala natin dito: gaya kapag umiinom ka at nalasing ka ng isang inumin na inakala nating alak pero tubig lang naman (placebo effect). Ang paniniwalang ito na hindi naman totoo ang dahilan kung bakit nagiging pawang totoo ito sa atin, isang ilusyon.  Ang Sibang na nakaugaliang paniwalaan ng mga Albayano ay gawa lamang at galing sa ating isip, isang Sikosomatikong Konsepto.

KONKLUSYON

            Dahil sa mga pahayag na ito masasabi na ang Sibang ay isang Sikosomatikong konsepto na naka-apekto sa sosyal na pagmemeron ng mga Albayano. Nakaugat ito sa paniniwala na ang mga tao sa Probinsya ng Albay, na pawang mga maka-Diyos, na may mas higit pa sa katawan (kaluluwa); at ito ay nakaka-apekto sa pang-araw-araw nilang pamumuhay, isang katunayang sosyal na binahidan ng mga maling kaisipan. Ang Sibang ay ‘Latent’, isang katotohanan na nandiyan pero nakatago sa kumot ng pagrarason na kailangang intindihin sa mabubusising pag-iisip. Ang Sibang na pinaniwalaan ng mga Albayano ay dahil sa paniniwala o pag-iisip na ito ay sanhi ng mga bagay na pawang imahinasyon lamang. Isang ilusyon na dapat madaig ng rason. Ang Sibang bilang isang ilusyon ay sumisira sa dapat katotohanan nito (hyper-reality) datapwat ang Sibang bilang Sikosomatikong konsepto ay nagpapatunay na ito ay nandiyan at totoo sa pinakapag-papatotoo nito, ang katotohanan na ito ay sanhi lamang ng kaisipan at hindi ng mga bagay na nakaugaliang paniniwalaan ng mga Albayano. Isang paniniwala na umakit sa mga Albayano higit pa sa pag-aakit ng Rason na makakapag-paliwanag nito.